Geeske Hogenhuis is 43 jaar en een kleurrijke, intuïtieve schrijver, spreker en ervaringsdeskundige op het gebied van psychische kwetsbaarheid. Ze heeft last gehad van depressieve klachten met bijna-psychotische uitschieters en chronische vermoeidheid, maar heeft nu een manier van leven gevonden, die bij haar past. Zij schrijft en spreekt hier over wat je zelf kunt doen als je psychische klachten, zoals depressie, ervaart. Zij werkt daarnaast ook aan een boek over wat ze geleerd heeft van haar terugkerende depressies. Hier op het Gewaar in Wording deelt ze een stukje van het pad dat zij heeft bewandeld. Wil je meer weten over Geeske? Onderaan haar blog staat een link naar haar website en social-media.
Gevoelsmens
Ik ben altijd al een gevoelsmens geweest. Als kind beleefde ik alles heel intens. Ik genoot met volle teugen als ik me goed voelde en was diepbedroefd als er iets misgegaan was. Het leek altijd alsof ik mijn emoties wás. Ik werd er helemaal door in beslag genomen.
Ik kon ook ontzettend meeleven met anderen en hun emoties overnemen alsof het mijn eigen gevoelens waren. Dit zorgde ervoor dat ik het graag iedereen naar de zin wilde maken en aardig gevonden wilde worden. Als kind is je wereld nog overzichtelijk met weinig mensen erin, maar als je volwassen wordt en meer mensen om je heen krijgt op school of werk, lukt het op een gegeven moment niet meer om iedereen tevreden te houden.
Diepte punt
Op mijn 21 e ging ik naar Frankrijk om daar een deel van mijn studie te volgen. In een ander land gelden er andere, sociale regels, waar ik helemaal van in de war raakte. Ik wilde nog steeds iedereen te vriend houden, maar leek de andere regels van de Franse cultuur niet te begrijpen. Daarnaast woonde ik in een wijk met veel hangjongeren, die af en toe vervelende dingen naar me riepen. Ik raakte diep in de put en zag bijna geen uitweg meer. Mijn emoties overweldigden mij compleet.
Zoektocht
Toen begon de zoektocht naar wat er aan de hand was. Ik had op dat moment nog nooit van depressie gehoord en wist niet wat mij was overkomen. Thuisgekomen na het semester in Frankrijk voelde ik me al snel weer wat beter, maar tijdens mijn werk als docent Frans kwamen mijn angsten om anderen te kwetsen en niet aardig gevonden te worden in alle hevigheid terug. Ik kwam op mijn 27e thuis te zitten met een burn-out.
Therapie
Ik besloot dat er iets mis was met mij en ging in therapie. Daar leerde ik vooral om mijn gedachten tegen het licht te houden. Is wat ik denk waar? Ik kon prima analyseren dat mijn gedachten niet rationeel waren en kreeg in de loop der jaren van elke therapeut te horen, dat ik zo goed over mijn ervaringen kon praten. Het veranderde alleen niets aan mijn emoties. Die bleven met regelmaat inktzwart terugkomen. Daarnaast bleef ik moe, ontzettend moe.
Ik ploeterde verder en probeerde mijn dagen zo goed mogelijk door te komen als ik kon. Ik was inmiddels moeder geworden en zorgde dagelijks voor mijn zoon en het huishouden. Veel meer zat er niet in vanwege die verlammende vermoeidheid. Elke keer als ik weer wat opgekrabbeld was, kwam er toch weer een terugval. De depressie bleef mij achtervolgen.
Emoties
Tot ik op mijn 35e weer in een diepe depressie kwam en ik me realiseerde: ik kan therapie volgen wat ik wil, maar ik moet hier zelf uit zien te komen. Mijn gedachten onderzoeken had niet de vrijheid opgeleverd, die ik zo graag wilde ervaren. Daarom besloot ik om mijn eigen negatieve emoties eens serieus te nemen en me af te vragen: “Wat vertellen mijn emoties me dat ik nu nodig heb?”
Levensdoel
Mijn emoties bleken te schreeuwen om een doel in mijn leven en verbinding met anderen. Ik besloot stapje voor stapje te bewegen in de richting van mijn nieuwe doel: uit de depressie komen en anderen helpen met hun negatieve emoties. Ik zocht elke dag een klein doel om aan te werken: schoonmaken, boodschappen doen of een boek uitlezen. Alles wat ik deed, schreef ik op en kruiste ik af op mijn lijstje. Zo kon ik steeds meer doelen behalen op een dag. Ik besloot dat ik mijn emoties kon vertrouwen. Ik vroeg me bij alles af: ‘Zou ik me beter voelen als ik dit nu wel doe?’. Het antwoord was vaak ‘ja’. Het voelde beter om op kleine doelen te letten en te behalen.
Lichtere momenten
Daarnaast probeerde ik stukje bij beetje te focussen op de lichtere momenten. Deze schreef ik ook op in mijn journal. Op deze manier hertrainde ik mijn hersenen om niet alleen op de negatieve gedachten, maar ook op de positievere te letten. Daarom volg ik alleen nog maar mijn emoties en intuïtie en luister ik niet meer naar mijn negatieve gedachten, hoewel dat nog altijd een oefening blijft.
Geeske Hogenhuis
Meer weten over Geeske en hoe zij kracht haalt uit haar kwetsbaarheid?
Volg haar dan via onderstaande links.
www.instagram.com/geeskehogenhuis
Wil je meer krachtige en inspirerende verhalen lezen? Ga dan naar inspiratie
