Joline is 22 jaar en heeft al in haar jonge leven angst, dwang, eetproblemen en autisme overwonnen. Ze heeft een duidelijke boodschap: ‘Laat nooit iemand zeggen dat je iets niet kan.’ Daarnaast heeft Joline nog vele inzichten en lessen opgedaan tijdens haar herstelproces, die ze graag met ons deelt. Van piekeren, tot een eetstoornis, van een klinische opname tot autisme. Joline haar verhaal laat zien: ‘Wat je aandacht geeft, groeit’, en dat ‘je de enige bent die jouw leven kan veranderen, maar je hoeft het zeker niet alleen te doen’.
Trauma en angst
‘Als jong meisje was ik heel avontuurlijk en nieuwsgierig. Ik wilde graag weten waarom de dingen zijn zoals ze zijn. Maar ik was ook gevoelig. Toen ik 10 jaar was ervaarde ik ook nog een traumatische gebeurtenis. Tijdens het voetballen schopte ik per ongeluk hard de bal tegen de knie van de keepster. In mijn hoofd maakte ik het heel groot. Door wat ik eerder van iemand had gehoord dacht ik dat het wondje, wat ik veroorzaakt had, kanker zou worden. Ik werd vanaf die periode een heel bang en gevoelig meisje. Constant was er een angst om mensen pijn te doen. Ik stopte zelfs met voetballen, terwijl dat mijn grootste passie was.’
Dwanghandelingen
‘In die tijd ontwikkelde ik ook een angst om over te geven. Ik weet niet precies wat de oorzaak is geweest van die angst. Al snel ging ik steeds minder eten, en op den duur stopte ik zelfs met eten. Verzwakt kwam ik in het ziekenhuis terecht. Met kleine stapjes en drinkvoeding leerde ik wel weer eten. Maar ik leerde niet om met de angsten in mijn hoofd om te gaan. Daardoor ontwikkelde ik dwanghandelingen. Ik moest bijvoorbeeld van mezelf de deurklink 6 keer aanraken. Een stem in mijn hoofd zei tegen mij dat als ik dat deed, ik dan niet zou overgeven. Op korte termijn gaf dat even rust. Maar uiteindelijk putte het me uit en werd ik ontzettend depressief.’
Opname
‘Het werd zelfs zo erg dat ik niet meer naar school durfde. Uiteindelijk ben ik toen in een klinische opname beland. Dat was een vreselijke ervaring. Er zijn daar ook leuke momenten geweest, maar die wegen niet op tegen de mindere momenten. Ik mocht bijvoorbeeld geen contact hebben met thuis. Eén keer per week mocht ik bellen. Ik had geluk; mijn ouders zijn gescheiden en ik mocht daarom twee keer bellen. De heimwee die ik had werd steeds groter en de begeleiding ondersteunde mij totaal niet. Jarenlang heb ik daar nog last van gehad. ’
Exposure
‘Door exposure therapie; doen waar ik bang voor ben, kon ik mijn angsten steeds verder uitdagen. Maar ik leerde nooit omgaan met de gevolgen en de somberheid daarvan. Wat als de somberheid wel toeslaat? Wat moet ik dan doen? Ik had geen idee. Mijn eetproblematiek kwam daardoor steeds weer terug. In 2017 belandde ik daardoor in een opname van een half jaar bij de Bascule, ik was toen 16 jaar oud. Ik kreeg daar intensieve therapie zoals exposure, cognitieve gedragstherapie (CGT), running therapie, emotie regulatie therapie (ERT), medicatie, systeemtherapie, psychomotorische therapie (PMT), individuele gesprekken met psychologen en psychiaters en nog een aantal dingen waarvan ik het niet meer exact weet.’
Lotgenotencontact
‘Tijdens mijn opname op de Bascule leerde ik ook hoe fijn lotgenotencontact is. Daar snapte ze mijn dwanghandelingen en kon ik mezelf zijn. Lotgenotencontact heeft door het hele proces heen veel goed gedaan. Ik heb veel gehad aan ervaringsverhalen. Ook het contact met een ervaringsdeskundige vond ik zo waardevol. Iemand die mijn gevoel snapte, naast je gaat zitten, in plaats van vertellen wat je moet doen. Gewoon de ervaring aanhoren en perspectief bieden. Zij was het bewijs dat je leven niet vergaat als je van alles hebt meegemaakt.’
Bullshit
‘Uiteindelijk kwam er ook steeds meer ruimte om te kijken naar mijn autisme (ASS). In 2012 was deze diagnose al gesteld, maar doordat de dwang en eetproblematiek altijd op de voorgrond lag, werd er nooit eerder aandacht aan ASS besteed. Door wat ik erover hoorde dacht ik dat mijn leven vergeven was. Ik dacht: ik kan nooit normaal werk krijgen, het leven is niet voor mij weggelegd. Maar in mei 2020 startte ik met autisme begeleiding, gebaseerd op ACT, en toen kwam ik erachter dat er heel veel wel, zo niet alles, mogelijk is. Ik heb nu een opleiding afgerond, een fijne relatie, en een leuke baan. Dat je door autisme dat dus allemaal niet zou kunnen is bullshit! Als ik nu terugkijk op die periode zou ik mezelf willen zeggen dat ik zoveel sterker ben dan ik dacht. En zo zijn er meerdere inzichten die ik heb opgedaan in mijn leven.
Inzichten van Joline
- ‘Hele kleine en tegelijkertijd grote doelen stellen helpt. Zoals het aantrekken van mijn sokken zonder dwanghandelingen maar ook het behalen van mijn opleiding. Je hoofd kan je zo erg voor de gek houden. Het leven kan ook heel rot en zwaar voelen, dat mag er ook zijn. Maar je bent sterker dan die zware dingen in het leven. Laat het er zijn en ga weer verder.’
- ‘Kijk naar wat praktisch werkt voor jou. Ik ben er bijvoorbeeld achter gekomen dat 8 á 9 uur slapen goed voor mij is, maar 10 uur te veel.’
- ‘Ik ben een ster in piekeren. Maar ik weet dit nu ook op te merken. Nu heb ik een keuze: ga ik door of stop ik ermee en focus ik op wat anders?’
- ‘Wat je aandacht geeft groeit, ook de negatieve gedachten. Jij bent de enige die daar ook weer wat aan kan veranderen.’
- ‘Onvoorwaardelijke steun geeft hoop. Niet alleen de steun die ik krijg doet goed, maar ook de steun die ik terug kan geven.’
- ‘Door alles wat ik heb meegemaakt, draai ik mijn hand niet meer om voor het leven. Ik heb geleerd hoe bizar veerkrachtig ik als mens kan zijn. Dat kan een ander ook.’
- ‘Het maken van een WRAP (wellness recovery action plan) heeft mij heel veel geholpen. Je leert tijdens deze cursus over je triggers en wat je moet doen als het minder met je gaat. Dat had ik allemaal wel in mijn hoofd zitten. Maar door de WRAP kwam alles op papier te staan. Dat stelt gerust. En je kan andere mensen duidelijk maken hoe het zit.’
- ‘Hulpverleners die aan mij vroegen wat ik nodig had en mij steunden om te onderzoeken wat werkt voor mij, dat zijn de hulpverleners die je nodig hebt.’
Regie herpakken
‘Eind 2020 kreeg ik helaas een terugval in mijn eetstoornis. Dat is het moment geweest waarop ik mij realiseerde: hoe eng ik het ook vind om mijn angsten aan te gaan, ik ben de enige die wat kan veranderen aan mijn situatie. Ondanks alle steun, moet ik het zelf doen. Nadat ik op dit stuk de regie over mijn leven herpakte, ging het écht de goede kant op.’
Mijlpaal
‘Inmiddels heb ik een stabiele relatie en ga ik zelfs samenwonen. De stap naar samenwonen blijft spannend en ik ga mijn honden missen, maar ik heb er volledig vertrouwen in om ook deze fase van mijn leven aan te gaan. Ik werk momenteel als ervaringsdeskundige en heb mijn diploma Ervaringsdeskundigheid in Zorg en Welzijn behaald aan de Hogeschool van Amsterdam. En voor deze opleiding heb ik de opleiding Medewerker Maatschappelijke Zorg, Agogisch Medewerker GGZ afgerond. Echt een mijlpaal in mijn leven. Ik heb nu voor het eerst geen school aan mijn hoofd, dat is even wennen. Al heb ik wel eerder periodes gehad dat ik mij niet met school bezig hield, toen ik bijvoorbeeld in opname zat. Maar dat ik nu dus niet naar school hoef omdat ik mijn diploma heb behaald, dat voelt natuurlijk wel heel anders. Ik ben blij en trots op mezelf. En net als de ervaringsdeskundige die ik toendertijd heb ontmoet, bied ik nu ook hoop en steun aan anderen. Dat ik dat kan doen met mijn werk, dat geeft ontzettend veel voldoening. We zijn ondanks onze kwetsbaarheden zoveel meer veerkrachtiger dan we denken. Daar ben ik het bewijs van.’
Joline
Wil je meer krachtige en inspirerende verhalen lezen zoals die van Joline? Ga dan naar inspiratie
